به کار گیری روش های کمک باروری در زوج های مبتلا به hiv از نظر اخلاقی  و پزشکی

درمان های ضد ویروسی جدید به طور چشم گیری سبب بهبود پیش آگهی بیماران آلوده به ویروس نقص ایمنی انسان و به دنبال آن افزایش قابل توجه امید و کیفیت زندگی در آن ها شده است. استفاده از روش های کمک باروری، امکان داشتن فرزند سالم را برای بسیاری از زوج های hiv مثبت فراهم کرده است. با این حال، بیش تر مراکز درمان ناباروری این زوجین را نمی پذیرند که این مسأله انزوای ایشان از زندگی اجتماعی را در پی دارد.مطالعه از نوع اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج از سه دیدگاه زوج مبتلا، فرزند آینده و کادر درمان بررسی شده است. مسائل اجتماعی و حقوقی با مشورت و همکاری متخصصان و حقوقدانان ارزیابی و هم چنین مقالات، دستورالعمل ها و مطالب  موجود در این زمینه مورد ارزیابی قرارگرفت.باروری حق طبیعی هر فرد است. اگر با روش های باروری آزمایشگاهی، در صورت عدم سرایت hiv به غیر و به خصوص فرزند، امکان بچه دار شدن وجود دارد، نباید مراکز از انجام این کار خودداری کنند. لذا، عدم پذیرش این زوج ها توسط مراکز درمانی ناباروری برخلاف اخلاق پزشکی بوده و در راستای قوانین جاری مملکت نیست. پذیرش بیمارانی هم چون مبتلایان به هپاتیت c، سرطان های پیشرفته، بیماری های روانی و . . . بیش تر مؤید تبعیض و غیر اخلاقی بودن عدم پذیرش این افراد است. نام hiv در ایران همراه با انگ نابهنجاری بوده و به نظر می رسد که فرزند خانواده ی مبتلا از نظر اجتماعی در حالت ایده ال نیست. تلاش های اجتماعی در جهت برداشتن این انگ به همراه حمایت از همه ی بیماران مزمن توسط جامعه قدمی است که باید برداشته شود.مدرک مستدلی برای عدم پذیرش زوج های مبتلا به hiv وجود ندارد و به نظر می رسد عدم پذیرش افرادی که با روش های جدید امکان داشتن فرزند سالم دارند، غیر اخلاقی و ناقض حقوق طبیعی افراد است.